روزگار

چهروزگاریست...فکر می کنم سوم دبستان بودم توی کتاب فارسی خوانده بودیم :زمانی که خونریزی

 یا جنگ می شود یا اگر قلب کودکی به درد آید نباید نگران بود چون سازمانی به نام سازمان ملل پشتشان

 است...

هنوز هم از خاطرمنمی رود عکسش آن کودکانی که دست های هم را گرفته اند و دایره ای درست

 کرده بودند تا نشان همبستگی باشد..

اما.................

پس چه شد آن همه حرف های خوب و آرام بخش آن شعارهایی که ادعا می کردسازمان ملل بی طرف 

است.پس چه شد کدام بی طرفی آمریکا  دست نشانده خود را گذاشته.

هر روز تکرار می شود بی گناهی کودکان ..هر روز نقش می بیندد در چشمانم اشکهایشان.

کدام همبستگی ،ما در خودمان می شنویم گاهی کسانی می گویند ترجیح می دهم به 

 بدبختی های خودم فکر کنم تا به کودکان غزه.

اگر ما مسلمانیم همبستگی ایجاد کنیم .اگر انسانیم به فکر شان باشیم اگر قلب داریم درکشان کنیم ....

 چو عضوی به درد آورد روزگار    دگر عضو ها را نماند قرار 

 دوستان می تونیدکپی کنید با ذکر یک صلوات و اللهم عجل لولیک الفرج